Casus 4: Normen en waarden

Meneer Pietersen heeft dementie. Hij maakt seksueel getinte opmerkingen en heeft vaak een erectie. De medewerkers bespreken het met de aandachtsvelders intimiteit en seksualiteit. Samen bedenken ze dat meneer Pietersen misschien behoefte heeft aan een seksueel dienstverlener. Maar collega’s waarschuwen: dat zal niet in goede aarde vallen bij zijn familie. Meneer Pietersen heeft veel aanzien in het dorp en een streng christelijke levensovertuiging. Een seksueel dienstverlener is echt onbespreekbaar.

Geloofsovertuiging

De medewerkers willen het toch nog eens bij de familie aankaarten. Maar de eerste contactverzorgende ziet er erg tegenop. Gelukkig wil een collega, die een goede band met de dochters van meneer Pietersen heeft, het wel overnemen, samen met een psycholoog. Al snel is duidelijk dat de familie er echt niet achterstaat. ‘Als onze vader nog gezond was geweest, had hij dit echt verschrikkelijk gevonden’, zeggen de dochters.

Wat is wijsheid? Luisteren naar de bewoner met dementie, die duidelijk seksuele behoeftes heeft en geen weet meer heeft van zijn geloofsovertuiging? Of luisteren naar de kinderen, die aangeven dat hun vader, als hij geen dementie zou hebben, een seksueel verpleegkundige als een grote zonde zou zien? Met andere woorden: afgaan op de primaire behoeftes van een bewoner of zijn normen en waarden in ere houden?

Gekozen oplossing

Het team praat er uitgebreid over. En besluit de familie te volgen. Meneer Pietersen krijgt, in overleg met de familie, meer medicatie om zijn behoeftes te onderdrukken. Ondanks het verschil in zienswijze, waardeert het team de betrokkenheid van de familie. Die hebben ze verkregen door de respectvolle en normale manier waarop ze met de situatie zijn omgegaan.

Bron

Publicatie Intimiteit en seksualiteit in het verpleeghuis (pdf), 2018, Waardigheid en trots